Van Mexico naar Panama

Van Guatemala naar Panama (18 oktober t/m 1
december 2014)
We moesten
in minder dan 1,5 maand door 6 landen reizen van Guatemala naar Panama. Op 1
december moeten we terug naar Nederland omdat we onverwacht ons huis in Kampen
hebben verkocht. Het huis moet voor eind van het jaar leeg opgeleverd worden.
In 1,5 maand kan je natuurlijk niet alles zien van 6 landen in Midden Amerika.
Het was nog lastig om keuzes te maken, maar als alles wat je ziet mooi is,
maakt dat natuurlijk niet uit.
Guatemala
In 2006
waren we nog in Guatamala op vakantie geweest dus we wilden in Guatamala
redelijk snel doorrijden van de grensovergang La Mesilla, naar Huehuetenango en
dan via Lago de Atitlan naar de grensovergang Las Chinemas van El Salvador.
Op de 2e
dag in Guatamala merkte Marco echter een probleem met de remmen van de auto en
ook bleek er een veer kapot te zijn. De veer is kapot gegaan op één van de
hoge, onzichtbare drempels van Mexico. We weten nog precies wanneer we er een
niet zagen en met volle vaart op de hoge drempel reden. We dachten toen dat we
de hele camper hadden gebroken. Alle kastjes in de camper stonden open en we
zagen alleen wat gebroken glazen, maar uiteindelijk heeft het dus ook een veer
gekost.
We waren
precies bij het vulkaanmeer Lago de Atitlan in het gezellige, toeristische
Panajachel (best leuk al die toeristen af en toe). Ook vonden we een goede mecanico
die niet alleen alles kon repareren maar ook nog extra veren onder de Toyota
zette en ons aan twee nieuwe schokbrekers hielp die uit Guatamala-stad gehaald moesten
worden. De garagekosten waren een schijntje, maar het duurde wel 6 dagen!
Daarna reden
we met gerust gevoel verder door de kleine dorpjes met indianen in hun kleurige
klederdracht. We hebben nog een paar uur tussen de locals in een heet waterbron
aan de rivier zitten weken en waren 1,5 dag later bij de grens.
El
Salvador
El Salvador,
een land waarover vele verhalen zijn. Met name verhalen over onveiligheid, armoede
en over de velen die hun eigen land zijn ontvlucht om elders te werken. Dat is
allemaal waar, maar wat de verhalen niet vermelden is dat de bevolking buitengewoon
sympathiek is, nieuwsgierig is naar buitenlanders, veel kennis heeft over
andere landen (zelfs Nederland!) en blij en trots is dat wij hun land bezoeken.
In El Salvador
kregen we dan ook weinig kans om alleen te zijn. Continue kwamen er families
praatjes maken. En men praatte ook heel open over de problemen van het land,
want het is wel even wennen als je niet meer alleen kan wandelen in de bossen
of over landweggetjes.
Zo is een
beklimming van de vulkaan Santa Anna in Parque Nacional Los Volcanes onder
bescherming van het leger en samen met 30 andere El Salvadoriaanse toeristen wel
even anders. De wandeling was echter prachtig en werd bekroond met een
aquamarijn-groen kratermeer. Maar tussen al die kwebbelende mensen en soldaten
met geweren, voel je je toch in je vrijheid aangetast. En dat blijkt lastig
voor ons Nederlanders. Je wilt kunnen gaan en staan waar je op dat moment heen
wilt en niet tegen gehouden worden. Maar dat doet niet af aan het land en het
plezier dat we hebben gehad: we weten eindelijk meer over koffie, Yvonne reed
na 25 jaar weer eens op een paard (de paardjes waren pittig maar veel te klein
voor Marco), het dorp Suchitoto is een aanrader en van de locale gerechten was de
snack ‘pupusas’ meestal erg lekker.
Maar de tijd
gaat dringen want we het is inmiddels al weer 29 oktober en op 1 december
vliegen we vanuit Panama stad. Na 5 dagen El Salvador gingen we naar Honduras.
Honduras
Over
Honduras zijn de verhalen slecht: onaardige mensen en in het zuiden waar de
PanAmerican Highway doorheen loopt is weinig te zien en te doen. Mede door onze
beperkte tijd, wilden we proberen in 1 dag naar Nicaragua te rijden. En dat is
gelukt! Om 7.30 uur reden we weg, 125 km door Honduras rijden, 4 uur bezig met
2 grensovergangen en om 15.30 uur waren we in de Somoto canyon van Nicaragua.
De
grensovergangen zijn altijd stress. De douane vergt altijd meer geduld dan je
hebt en terwijl zij hondsonbeleefd zijn moet jij maar aardig blijven en
glimlachen anders ben je de sigaar. Yvonne is er aardig goed in, Marco wordt steeds
beter maar niet heus. De Honduriaanse douane zou het ergste van het ergste
zijn. Hoe groot was onze verbazing toen we de alle hulp kregen en keurig
begeleid werden van het ene loket naar het andere. Voor onze Nederlandse auto
moet je een ‘licensio’ krijgen en dat zorgt voor een stuk of 5 extra loketjes.
Je moet zelf maar uitzoeken welk loket in welke volgorde en wat je moet
inleveren aan financiën en aan kopien. Midden-Amerika is echt dol op kopieen
(soms wel 3 sets per loket) en wij vragen ons af waar ze al die kopien laten.
Er moeten enorme pakhuizen vol met kopien in het land staan. Uiteraard is het
niet de bedoeling dat we daarover grapjes maken, maar dat doen we altijd wel.
In ieder geval waren ze vriendelijk bij de grensovergangen, maar helaas zo
traag als slakken. Het is ook heel gewoon dat ze tussendoor op hun telefoon
bezig zijn of grapjes maken bij de buren terwijl jij staat te wachten. Daarna
moet je alles controleren en vaak is er iets niet goed ingevuld. Zo kwam de
auto deze keer keurig uit Paisos Bajos (de lage landen ofwel Neder-land), maar
kregen wij als eigenaar de nationaliteit ‘Neozealandes’; Nieuw Zeelanders dus.
Daarna hadden we een probleem, want de douane geloofden niet dat wij Ollandesos
waren. In ons paspoort stond toch ‘Netherlands
en Pais-bas? Ze haalden iedereen erbij en na veel soebatten werd het eindelijk veranderd.
Waarom al
die sores en niet gewoon laten staan, denken jullie? Nou, er zijn zoveel
controles onderweg en als maar iets kunnen vinden, kost het je natuurlijk weer
veel tijd en als je pech hebt ook nog geld.
Nicaragua
In Nicaragua
zijn we begonnen met een bezoek aan de Somoto kloof. We bewonderden daar rotsspinnen
van zeker 10 cm met pantoffelschoenen waarmee ze over het water kunnen lopen en
zijn we voor het eerst van ons leven in een autoband de rivier afgezakt. Dat
was echt gewoon leuk!
We zijn verliefd
geworden op het stadje Granada met zijn mooie Spaanse koloniale huizen en
groene pleintjes. Je kon er heerlijk eten op een van de terrasjes en we mochten
bij het rode kruis slapen. De Camper mocht achter de ambulance staan; we
hoopten alleen dat die ambulance ’s nachts niet teveel weg moest.
Maar het absolute
hoogtepunt was het moment dat we de Olive Ridley zeeschildpadden zagen in
refugio de Vida Silvestre de La Flor. Net toen wij er waren kwamen ze met
duizenden tegelijk op het strand eieren leggen. Je moest oppassen dat je er
niet over struikelde. Wat een unieke ervaring! Wij zijn echt mazzelaars!
Nicaragua
heeft ook nog eens heel veel regenwoud; Het is een land waar we wel zouden
kunnen wonen.
Costa
Rica
We belandden
op de eerste dag in Costa Rica op een lodge van een Belgische eigenaar vlakbij
Parque Nacional Rincon de la Vieja. Er waren ook Nederlandse toeristen. De
eerste van velen die we zouden tegenkomen. Waren de toeristen tot op heden vaak
met een rugzak en wat armer; in Costa Rica was het merendeel hoger opgeleid en
had een auto gehuurd (bij voorkeur 4WD). Erg fijn al die verschillen.
In het
noorden van Costa Rica hadden we veel regen. Wel zagen we heel veel wild. Je
hoeft daarvoor niet de tamelijk prijzige nationale parken in. Heel Costa Rica
zit vol met wilde dieren. De luiaards en apen hangen gewoon in de
elektriciteitskabels. Brulapen, papagaaien, toekans en kleurige gif-kikkertjes vind
je gewoon in de bomen bij je camper.
We zijn
Costa Rica de westkant van Noord naar Zuid doorgereden. Af en toe aan de kust (Pacific),
soms in het binnenland. We hebben nog ons geluk geprobeerd in Parque Nacional
Marino Las Baulas de guanacaste en een nacht gewacht met de rangers of er een leatherback
turtle ofwel ´Baula´ (de grootste zeeschildpad ter wereld) aan land kwam om
eieren te leggen. We hebben van 10 uur ´s avonds tot half 3 ´s nachts gewacht,
maar helaas geen schildpad. Uit de statistieken bleek echter dat er in 1980 nog
1500 schildpadden per jaar aan land kwamen, maar vorig jaar waren dat er nog maar 20! En
dat allemaal omdat deze schilpadden ons plastic in zee aanzien voor de
inktvissen die ze eten. O, O, wat erg is dit ….
In het
zuiden op Penisula de Osa zijn we over land naar Bahia Drake gereden. Een route
die vaak alleen mogelijk is per boot omdat er een paar rivieren lopen die je
niet kunt oversteken met de auto als het hoog water is. Vlak voor een van de
rivieren zagen we nog een Toyota Landcruiser Camper. Tot onze verbazing stapte
er een heel klein vrouwtje uit de landcruiser: een 72- jarige dame uit Italie.
Ze reisde alleen de hele wereld over! Geweldig! Samen de hoge rivier en enkele enge
bruggetjes over gegaan en daarna een plekje in het dorp gezocht. In de regen
onder een paraplu dronken we een borrel en wisselden verhalen uit. Zij was op
weg naar het noorden en wij naar het Zuiden. Mooie ontmoetingen zijn dat.
We reden nog
naar Playa Pavones in het zuiden van Costa Rica, waar de weg ophoudt. Prachtige
kampeerplek, maar na 2 weken in het mooie Costa Rica te zijn geweest, moesten
we ook dit land weer verlaten. Via de grensovergang Paso Canoas gingen we op 16
november 2014 naar Panama. Over 2 weken vliegen we vanaf Panama-stad.
Panama
Panama is
natuurlijk negatief in het nieuws gekomen vanwege de recente verdwijning van de
2 Nederlandse meisjes in Boquete. We waren dan ook heel benieuwd naar de locale
situatie. Daar aangekomen was er net weer een Nederlands team met honden om
nogmaals de rivier te doorzoeken. De locals waren zeer begaan en praatten
regelmatig met ons over het raadsel van de verdwijning. Het leek bijna onmogelijk
dat de locale indianenstammen betrokken waren, lief als die mensen waren. In
ieder geval mocht je mocht van het toeristenbureau niet meer zonder gids
wandelen. Dat was een brug te ver voor de meeste toeristen en natuurlijk ook
voor ons. Alhoewel we wel een vogeltoer met gids deden in Cera Punta, wandelden
we gewoon zonder gids in Boquete.
Uiteraard waren
we –als iedereen- op zoek naar de quetzal vogel met een staart van 60 cm.
Helaas hebben we deze vogel niet gevonden, maar wel onze conditie weer aardig
opgevijzeld.
De
hardwerkende Panamezen hebben veel natuur omgezet in landbouw, de welvaart
groeit en je ziet steeds meer hotels. Naast prachtige stranden, zijn er gelukkig
veel natuurparken waar we o.a. schattige mini-aapjes (Titi) hebben gespot. Als
Nederlander ben je uiteraard gewoon met sluizen, maar we vonden het bezoek aan
het Panama kanaal zeer de moeite waard ook omdat Yvonne’s vader hier ca. 60
jaar geleden doorheen gevaren was. We hebben onze auto veilig in David kunnen
stallen bij de Douane. Dat was een goede optie aangezien de auto in Marco’s
paspoort bijgeschreven stond, kom je zonder stempel va de douane echt niet het
land uit per vliegtuig zonder je auto!
Ook in de hoofdstad (Panama-stad) hebben we het
naar onze zin gehad en dan niet alleen omdat de badkamer van het hotel groter
was dan onze hele camper. Maar wel even
tot rust komen op het dakterras (met bar en zwembad) en voor we op 1 december
naar Nederland gaan.
Uiteraard doen deze korte verhalen per land geen recht aan
al onze ervaringen in de 6 landen van midden Amerika. En het doet zeker geen
recht aan alle ontmoetingen met de sympathieke mensen die je zo met open armen
verwelkomen in hun land. Ook doet het geen recht aan de herrie die ze maken in
het weekend. Al hun uitjes gaan gepaard met luide muziek en hard praten, maar
het gaat vooral om plezier maken en veel lachen, want levensgenieten is een
kunst die men hier zeker heeft uitgevonden.

Read More