Colombia

Colombia (Januari 2015)
Op 15
januari 2015 lieten we de Toyota achter in de haven van Colon in Panama.
CS-lines zou onze camper van Panama naar Colombia varen. De Darion Gap ligt
tussen Panama en Colombia: een stuk woeste natuur van ongeveer 100 kilometer waar
je niet door kunt rijden, of je moet maanden moeras en guerrilla’s willen
trotseren en dat willen we niet.
Maar goed, over dat kleine stukje zee heeft onze camper maar liefst 9 dagen
gedaan (ipv 1,5 dag). Je weet nooit wat je moet geloven, maar dit keer werd ons
verteld dat de haven van Colon ‘vol’ was en verder bleek de boot ook nog eerst
naar een andere haven te gaan die verder weg lag dan Cartagena. Ondertussen
hadden wij het mooie Cartagena van binnen en buiten bekeken. De stad is een
parel maar kan je met een beetje moeite ook in 2 dagen bekijken. Gelukkig
konden we al e.e.a. van de papierwinkel voor de auto regelen. Maar wat waren we
gelukkig toen we weer in de auto zaten. Ook was er niet ingebroken, iets dat
vaak voorkomt op dat traject. Blij met een sigaar uit eigen doos dus, maar wat
maakt dat uit.
In het droge warme noorden van Colombia reden we naar Volcan El Tutumo. Dat is
een moddervulkaan met een krater van 25 meter hoog. In de krater bevindt zich
lauwwarme modder waar je in kon drijven….. Tja, wat moet je daar van zeggen?
“Het was een bijzondere ervaring”, is een understatement. En als je
moet lachen (en dat gaat helemaal vanzelf), komt er modder in je mond. Kopje
onder? Niet slim. Goed voor je huid? 10 jaar jonger! Aanrader? Ja zeker!
Daarna bezochten
we toeristenparadijs Taganga. Een beeldschone hoefijzervormige baai met wit
strand en met veel locale toeristen en rugzaktoeristen. Opeens waren er ook
jongere Colombianen die kampeerden en waren er dus ook campings. Helaas konden
wij met onze camper niet op de kleine veldjes voor tentjes. Dan is het toch weer
even zoeken in een nieuw land naar een veilige en fijne plek om te slapen. In
Taganga werd het een grote parkeerplaats naast het sportveld. Dat was een prima
plek nadat de training afgelopen was, maar uiteraard gaan we voor betere
plekken.
In het noorden is ook Parque Nacional Tayrona waar we 3 dagen zijn geweest.
Jungle overlopend in witte stranden; schattige kleine aapjes (titi’s)
kwetterend in de bomen: een droom-combinatie die je (helaas) wel moet delen met
andere toeristen. Verderop aan de kust maakten we kennis met de Wayuu, een indianen
stam die leeft in een droog gebied met flamingo’s in zoutpannen. Het gebied deed ons erg aan Curaçao denken.
Helaas zie je hier ook weer zaken die je liever niet ziet: armoede, verslaving
(alcohol) en vuilnis rondom de hutten. Maar we merkten ook dat handige
mannetjes de Wayuu hun boottochtjes met toeristen naar de flamingo’s –en daarmee hun inkomsten- ontfutselden. Mede hierdoor zijn we niet verder
het schiereiland La Guajira opgereden maar zuidwaarts gegaan.
In het midden van het land waren we in Barichara, een beeldschoon koloniaals stadje
met het mooiste kerkhof ter wereld. Verder was er echt niets te doen.
We
probeerden binnendoor naar Parque Nacional El Cocuy te rijden, maar dat
betekende van het asfalt af en direct onze eerste lekke band op. Dat was in
heel noord en midden Amerika niet voorgekomen. Hier in Colombia kunnen we
rustig weer een gemiddelde snelheid van 10 km per uur rijden. De binnenwegen
zijn echt heel slecht! En de kaarten? Er is er geen één die klopt! Dus we
moeten alles navragen. Trouwens ook vanwege de veiligheid: de FARC en andere guerrilla
groeperingen maken nog steeds een deel van Colombia onveilig.
Parque Nacional El Cocuy ligt hoog in het Andesgebergte en begint op 4000m
hoogte. Op 4000m hoogte is er prachtige natuur die ze Paramo noemen en
natuurlijk zijn er nog wat hoger, op 5000m, de gletsjers. We hebben een mooie route
gelopen en zijn -heel toevallig- in een berghut 2 Amerikanen tegengekomen waar
Marco al enige tijd contact mee had via Facebook. We wisten dat ze in de buurt
waren, maar dan nog is de kans klein.
Helaas had
Yvonne last van hoogteziekte dus die tocht naar 5000m hebben we maar laten
zitten.
Van het eerste deel van Colombia hebben we geen foto’s. Ons fototoestel werd
gestolen terwijl wij onze eerste
Colombiaanse wijn proefden op de hoogste wijngaard ter wereld. Of de hoogte of
de wijn ons onoplettend heeft gemaakt, weten we niet. Wel is het heel vervelend,
omdat we de foto’s van Colombia nog niet op de PC hadden gezet. Maar het is
onze eigen schuld en een goede waarschuwing, want ondanks dat de economie van
het land in de lift zit, zijn er nog vele erg arme mensen.
In Bogota moesten we enkele hoognodige reparaties aan de auto laten doen (o.a. nieuwe
remschijven en de uitlaat lassen). Daar zagen we voor het eerst in 2 jaar weer
andere Nederlandse Overlanders. Zij hadden ook een Toyota Landcruiser en zij
stonden ook in de garage.
Het was niet
zo maar een garage. Garage Iguana 4×4 is bekend bij alle reizigers. De garage is
niet alleen goed, maar je kon er ook blijven slapen. Gewoon in je eigen camper
in de garage. Je moest het dan wel voor lief nemen dat je in de garage
opgesloten werd van 19 uur tot de volgende ochtend! Geen probleem voor ons, eten
gehaald en we hadden meer dan genoeg gespreksonderwerpen met de andere
Nederlanders.
50 km ten
Noorden van Bogota lag de unieke ‘Catedral
de Sal’. Een kathedraal van zout dus, maar wel één die 190 meter onder
de grond lag. Nog nooit zoiets gezien en dacht je dat zout wit was? Niet dus,
het was zwart. In het dorp Jardin
bij Medellin hadden we het geluk te kunnen staan bij 2 zeer gastvrije lieve
mensen op een echte Colombiaanse ‘finca’ ofwel boerderij. Het was één groot
vogelparadijs rond hun huis en we worden steeds beter in het herkennen van de
verschillende vogelsoorten (er zijn maar liefst 1700 soorten in Colombia). In
Jardin zagen we ook de beroemde rotshaan, wat een bizar beest.
In Valle de
Coca bij Salento liepen we een wandeling die iedereen daar doet. Er zijn daar Waxpalmen die wel 60m hoog kunnen worden, zijn echt verbazingwekkend lang en
dun. Onderweg nuttigen we de locale
lekkernij: warme zoete chocolade melk met een homp verse zoute kaas. Best
aardig als je honger hebt. En honger hadden we, want we dachten dat de wandeling
2 uur zou duren. Tot onze verbazing liepen we meer dan 5 uur. We zijn fit dus
we hadden geen probleem met de bergen en daarna hadden we natuurlijk een goed
excuus om een zeer ruim diner met forel te gaan eten.
In het
zuiden konden we de Desierto de Tatacoa niet overslaan. We houden van
woestijnen en hoe kon er nou tussen de bergruggen van de Andes ook nog een
klein stuk woestijn bestaan? Maar dat kon. Het was er ook opeens erg warm, dus
na een dag grotendeels in een natural pool (met heel veel mineralen) te hebben
doorgebracht en ’s nachts de sterrenhemel te hebben bewonderd, gingen we door
naar de beelden van het oude volk van de upper Magdalena Rivier rond San
Agustin. Er is een oude beschaving van (tot 5000 jaar geleden) waar men weinig
over weet maar die uitzonderlijk mooie grote beelden bij hun tombes hebben nagelaten.
Die beelden staan in woest tropisch regenwoud en hier hebben we dagenlang
rondgelopen.
En dan zijn
we al weer 1,5 maand in Colombia. Wat een groot land is het! We verwachtten
stomende jungle, maar we kregen inzicht in het Andesgebergte. We verwachtten
enige toeristische infrastructuur, maar moesten het allemaal zelf uitzoeken.
Veel rijden, weinig kilometers en veel aan de locals vragen. Gelukkig wordt ons
Spaans steeds beter, maar dan zit je nog met al die dialecten.
We zijn
onder de indruk van Colombia en de vaart van de ontwikkeling. Hopelijk wordt
niet alle natuur weggehakt voor landbouw zoals we bij Lago de Tota al hebben
gezien, maar je misgunt de sympathieke Colombianen natuurlijk ook niet hun
landbouwgrond en welvaart. Helaas wordt het land vol geplant met eucalyptus
bomen ut Australië. Die zijn snelgroeiend en houden de aardverschuivingen
tegen, maar er groeit dan ook niets anders meer en de locale dieren willen de
bomen niet. Dus misschien de koala ook
maar uitzetten?
Gelukkig
zijn er nationale parken opgericht. Daar kan je dan vervolgens niet in wandelen
omdat er gewoon geen wandelpaden of wegen zijn. De politie en het leger is
overal zeer zichtbaar aanwezig. Er zijn overal roadstops waar je gecontroleerd
wordt. Het leger beschermt wegen en dorpen tegen de guerilla’s, maar ze kunnen
helaas niet ook nog de nationale parken tegen illegale houtkap beschermen.
Colombia,
het land waar alles anders was dan we dachten, maar nu op weg naar Ecuador.
Voor meer
foto’s van Colombia: zie een andere pagina op de site
Marco en
Yvonne

Read More