Mexico via de Bahia

Mexico (september t/m 18 oktober 2104)
Vanaf
januari 2014 zijn we voor de tweede keer lang op St. Maarten geweest. Yvonne heeft
deze keer het laboratorium SLS onder haar hoede gehad en in juli aan een goede
opvolger kunnen overgeven.
In augustus
waren we in Nederland en in september was het dus hoog tijd om te kijken of de
camper nog in zijn opslag in Los Angeles stond. Wat hadden we weer zin om
verder te reizen. We waren nu langer niet op vakante geweest dan de gemiddelde
Nederlander!
Begin
september arriveerden we om 2 uur ’s middags op het vliegveld van L.A. en om 6
uur zaten we met een biertje en uitzicht op zee op een prachtig ‘state park’
camping in het zuiden van Californie en stond de camper zijn accu’s op te
laden.
2 dagen
later reden we Mexico’s schiereiland Bahia California binnen. In het noorden
zag je nog veel Amerikanen, maar dat werd al snel minder. Het schiereiland is
1600 km lang en wordt naar het zuiden steeds mooier. Er zijn woestijnen met
cactussen van wel 20m hoog en cactussen die eruit zien als een wortel met een
toefje oranje haar en walvishaaien die je vanaf de kant ziet zwemmen terwijl je
zelf helemaal alleen op een prachtig strand kampeert. Maar we waren in het
orkaan-seizoen en dat hebben we gemerkt. Orkaan Odille kwam in het zuiden aan
land en was gelukkig afgezwakt tot een categorie 2 toen ze bij ons in Guerero
Negro aankwam. We hadden een goede schuilplaats gekregen achter een hotel, toch
waren we opgelucht toen de orkaan en stormen voorbij waren. We hadden op dat
moment helemaal niet in de gaten dat de gevolgen van de orkaan veel omvattender
waren dan de orkaan zelf. Zo konden we niet verder naar het zuiden trekken
omdat de wegen onder water stonden. Het werd nog erger toen in de dagen erop de
wegen door modderstromen gedeeltelijk of volledig wegzakten. Ook gingen de
mensen hamsteren en werd bijvoorbeeld drinkwater schaars. De elektriciteit en het
internet waren uitgevallen en dat betekent dat je dus geen geld kunt pinnen of betalingen
kan doen. Alle betalingen moeten opeens weer cash. Ook de benzine wordt alleen
gegeven als je met harde valuta aankomt en daar hadden veel mensen geen
rekening meegehouden. Verder kan je de mensen in Nederland niet laten weten dat
het goed met je gaat en dat is iets dat in dit tijdperk niet meer bestaat.
Maar je bent
opeens ook geen toerist meer. Als je de mensen hun woonkamers ziet ontdoen van
modderstromen, ga je niet zelf met veel plezier een mooi kerkje bekijken.
We wilden eigenlijk
zo snel mogelijk met de boot van La Paz naar het vaste land van Mexico. Na 5
dagen wachten werden de ferry-boten niet alleen meer ingezet voor hulptroepen
en hulpgoederen en konden we naar Mazatlan. Helaas hebben we wel de douane nog
‘even’ 250 dollar betaald omdat we niet konden aantonen dat de camper-opzet ons
eigendom was. Met een vertrekkende boot waar je graag opwilt en een ticket dat
je al betaald hebt, is je onderhandelingsmacht bijzonder klein, dus toen we de
prijs van 450 naar 250 dollar omlaag hadden gepraat, hebben we –met stoom uit Marco’s
neusgaten- maar gewoon betaald.
Op het vaste
land kregen we nog niet het vakantiegevoel dat we wilden, want zonder dat we
het hadden verwacht werd er een bod op onze Bed & Breakfast in Kampen gedaan.
Terwijl we op een desolate plaats aan het strand stonden en dolfijnen aan het
kijken waren, kwamen de telefoontjes en SMS-jes van onze makelaar binnen. Het
is heel bijzonder om via SMS te onderhandelen en te verkopen. In het dorp San
Blas namen we de rust om alle documenten te regelen en daarna begint het
nadenkwerk, want het huis moet leeg opgeleverd worden. Dus dat wordt voor de 3e
keer een reis onderbreken en onverwacht naar Nederland, maar nu voor het eerst
met een positieve reden. We vliegen 1 december weer naar Nederland en natuurlijk
is het een dan ook wel en fijn vooruitzicht om de kerstdagen en Oud&Nieuw met
de familie en vrienden te vieren.
Het was erg
warm aan de Mexicaanse kust en bij Puerto Vallarte zijn we richting Mexico-stad
gereden. Hierdoor meden we het onrustige gebied van de vermiste studenten
(provincie Guerrero) en we gingen naar bergen van ca. 2000m. hoog waardoor het
klimaat opeens zeer aangenaam werd.
We zijn
natuurlijk al eerder in Mexico geweest en dachten redelijk snel door het land
te reizen, maar wat vergis je je dan in de grootte van het land en natuurlijk
de bezienswaardigheden. We vierden op 8 oktober Yvonne’s verjaardag op de
pyramides Sol en Luna van Teotihuatepec en konden natuurlijk de op een na
hoogste piramide ter wereld (Cholula) niet links laten liggen. In Oaxaca zagen
we eindelijk weer andere overlanders met campers bij Overlander Oasis. We
werden daar direct uitgenodigd voor het diner op de canadese thanksgiving.
Het was heel
bijzonder om per camper door Mexico te reizen. Na het georganiseerde Verenigde
Staten is het vreemd om opeens geen campings te hebben en dat je je eigen plek
om te slapen moet zoeken. Mooi, veilig, niet teveel lawaai (geen honden en
vooral geen hanen; niet te dicht bij een weg), geen felle lichten, maar ook
niet te donker. Jullie begrijpen dat al die eisen nooit op elke plek
ingewilligd kunnen worden. En soms vind je dan ook niets. We hebben 2 maal op een
parkeerterrein van een benzinestation overnacht, maar merendeels vonden we
wereld plekjes zoals de foto hieronder.
Op 18
oktober gingen we dan eindelijk na bijna 7 weken Mexico de grens over naar
Guatemala.
En dan te
bedenken dat we dachten 3 weken voor Mexico nodig te hebben!

Read More