Ecuador

Ecuador, maart 2015
Het voordeel
van Ecuador is dat je -in tegenstelling tot ons vorige land Colombia- overal
naar toe kan. Het is een stabiel land en je hoeft geen rekening te houden met
een ‘FARC’ of andere groepering.
Ecuador
heeft een president die in een paar jaar tijd veel goede dingen voor de
bevolking heeft gedaan op het gebied van gezondheid, scholing en wegennet. Het
is een linkse president die met dictatoriale voortvarendheid nieuwe plannen
invoert. Met verbazing zien we hoe van de een op de andere dag regelgeving
verandert. We wisten niet dat je in zo’n korte tijd zoveel veranderingen kon
invoeren; in Nederland wordt het opheffen van de verkoop van iets simpels als de
gloeilamp al ‘gefaseerd’ uitgevoerd en duurt ongeveer 10 jaar!
Maar in Ecuador
hoor je nu ook tegengeluid. Mensen die zeggen dat de president doorslaat en dat
belastingen te hoog worden om te dragen door de bevolking, maar iedereen is wel
erg blij met de goede wegen en winkels. Wij ook. In de hoofdstad Quito hebben
we president Rafael Correa uitgebreid bestudeerd bij het wisselen van de wacht.
We kwamen uit op een combinatie van Barak Obama met Emiel Ratelband: energie
uit zijn oren, hij bleef maar zwaaien, grijnzen en wijzen terwijl hij heen en weer
liep op het balkon van zijn Palacio del Gobierno. De President op de foto is degene die het meeste op Emiel Ratelband lijkt.
In steden is
het vaak moeilijk om een goede kampeerplek te vinden. Dat was niet het geval in
Quito. We kampeerden daar op een parkeerplaats in een groot park waar veel
overlanders met campers een paar dagen vertoeven. Met andere reizigers hebben
we een App waar dit soort plaatsen worden gedeeld. Ook als er WiFi is en paswoorden beschikbaar zijn, wordt dit
gemeld op de app. In dit geval stond er een paswoord van een bedrijf dat nog
steeds werkte. Heel handig!
We klagen
dus niet over onze voorzieningen. Het enige nadeel van het park in Quito was
dat er ’s morgens om 6 uur begonnen werd met gratis Aerobics. We werden dus
wakker met de meest swingende aerobics muziek. Na ons kopje koffie hadden we al
zoveel energie dat we alles in Quito hebben gelopen, geen taxi of bus nodig. De
oude stad van Quito is zeer de moeite waard alsook de prachtige kathedraal
waarvan je de toren kan beklimmen. Je ziet dan goed dat Quito in een vallei van
de Andes ligt. We hadden ons helemaal verheugd het klooster Santa Catalina te ondersteunen.
Dit klooster is alleen voor vrouwen die minimaal voor een periode van 5 jaar
intreden. Gedurende deze 5 jaar hebben ze geen contact met de familie of
buitenwereld. Per dag mogen ze 1 uur televisie kijken of met elkaar praten. De
rest van de tijd maken ze zaken die verkocht worden aan de poort. Dat gebeurt
via een soort draailuik zodat er echt geen contact met de buitenwereld is. Dat
is pas en retraite en vraagt natuurlijk om een bezoek. Maar na lang zoeken
hebben en van hot naar her te zijn gestuurd, hebben we het helaas op moeten
geven. Onvindbaar was dat klooster!
Ecuador
heeft ook een deel van de bevolking dat niet meegaat in de ‘snelle westerse’
ontwikkeling en hun eigen tempo bepaalt. Geen Ralph Lauren polo’s voor de
indianen in en rondom Otavalo maar prachtige geborduurde kleding van trotse
mensen. Natuurlijk hebben ze ook een spijkerbroek aan, maar dan wel als ze er
zelf zin in hebben. Iedere zaterdagmorgen is er een beestenmarkt in Otavalo waar
koeien, varkens, kippen, honden en nog veel meer verkocht worden. Ieder dorp
heeft zijn eigen klederdracht. Een mooie gelegenheid om foto’s van deze mooie
mensen te maken! We kwamen er op de markt ook achter dat de cavia hier op het
menu staat. ‘Ach ja, waarom ook niet?’ dachten we eerst. Dat denken we
eigenlijk nog steeds, maar we hebben er tot op heden ook nog geen gegeten.
Een van de
wensen die Yvonne al heel lang heeft is om de jungle van de Amazone te bezoeken. In Ecuador hoefde je geen vliegtuig te nemen
en kon je naar Coca rijden en dan met een boot de jungle in naar het gebied waar
de Amazone ontstaat: de Amazone basin.
We boekten
een 5-daagse toer naar het meest afgelegen gebied in de jungle van de Huoarani
(de stam met het minste contact met de buitenwereld). Het was 2,5 uur rijden en
daarna meer dan 2 uur varen voor we bij onze Lodge aan de Shiripuno rivier
aankwamen. Nou ja ‘Lodge’. De ligging was perfect aan de rivier midden in het
oerwoud en ver van de bewoonde wereld, maar er was geen elektriciteit, geen
Facebook of e-mail. Diner met kaarsjes en vroeg naar bed. De bedden waren
voorzien van muskietengaas; niet tegen de muggen want die waren er niet, maar voor
de rest van de beesten was het wel handig.
Het gebied staat onder enorme druk want helaas is er in het gebied ook olie
gevonden en niet zo’n klein beetje ook. De 5000 indianen die in dit gebied wonen kunnen en
willen het nu nog tegenhouden, maar voor hoe lang weet niemand. Wat als ze toch
die geasfalteerde weg willen naar hun dorp? Dan moeten ze misschien toch een
paar boringen toestaan?
Maar in
ieder geval is ‘onze rivier’ tot nu toe helemaal schoon. We hadden weinig meer
omhanden dan het volgen van onze gidsen van 6 uur in de ochtend tot ongeveer 21
uur in de avond. Onze dagen waren zeer intensief; de wandelingen gingen
merendeels door de blubber met onze rubber laarzen; het heet niet voor niks tropisch regenwoud.
Ook maakten we tochten met de kano. Geen auto’s of ander geluid dan de natuur.
In de avond wandelden we met lampen. 1/3 van de beesten leeft overdag en de
rest dus ‘s nachts. We hebben o.a. 6 soorten apen, 100-en vogelsoorten, de
mooiste vlinders, ongelofelijke gekleurde kikkers en andere amfibieën, diverse
slangen (helaas niet de Anaconda) en welgeteld 25.000.000 insecten gezien; gelukkig
geen muggen maar wel spinnen van speldenkoppen tot de handgrote huis-tarantula
en dat was alleen nog maar in en rond de slaapkamer. En wat dacht je van een
kikker met reptielen pootjes op het muskietennet van het bed en van een reuze
woud-kakkerlak van 10 centimeter groot die aan Yvonne haar tandenborstel zat te
likken? De 1e nacht hebben we wat minder goed geslapen. Dat mag
duidelijk zijn.
Op dag 2
liepen we 6 uur tussen ontbijt en lunch. Dus we kregen een snack van onze gids.
Die snack bestond uit mieren. Levende mieren wel te verstaan! Mmm… beetje
scherpe kriebelige limoen smaak. Best lekker.
De laatste
wandeling spande de kroon. We liepen op een pad richting de rivier, maar helaas
waren we ingesloten door het stijgende water en onder leiding van onze 2 zeer
bekwame gidsen moesten we met onze rugzakjes op onze hoofden waden door het
water dat tot borsthoogte reikte. Omringt door de dreiging van Anaconda’s,
kaaimannen, waterslangen en andere reptielen… Het gebied straalt zoveel macht
uit dat we ons er erg klein bij voelden. Het gevoel dat je door honderden ogen
steeds van alle kanten bekeken wordt, maakt het allemaal zeer spannend. Het
idee om door oerbossen te lopen waar misschien nog nooit iemand gelopen heeft;
5 dagen zonder licht- en luchtvervuiling; alleen bossen, beesten en water.
Honderden rivieren en stroompjes kronkelen hun weg door het woud en komen uit
in de Amazone om helemaal aan de oostkust van Brazilië in zee uit te komen. Het
waren unieke dagen; het was een onvergetelijke tocht. Dit zijn de ultieme momenten
waarvoor je op reis gaat.
Na de
amazone zijn we via de leuke plaatsen Tena, Mishahualli (waar de wilde apen met
honden speelden), Banos (watervallen, vogels en vlinders) en Lago Quilotoa (het
groene kratermeer waarvan de bevolking denkt dat het geen bodem heeft) naar de
westkust gereden. Bij Portoviejo sliepen we bij een aardige local Ernesto. Ernesto
gaf ons een boon van een halve meter die hier als snack gegeten wordt en 2
stuks Mamei, de zoveelste fruitsoort die we niet kenden. We hebben geen idee
hoeveel soorten fruit Ecuador heeft, maar ze hebben al 5 soorten mandarijnen waarvan
er 1 groter is dan een grapefruit. Veel fruitsoorten, zoals Lulo en
boomtomaten, worden in de blender gedaan en hebben veel suiker nodig. Ik vroeg
een Ecuadoriaanse groenteman of het land meer dan 50 fruitsoorten had. Hij keek
ons aan of we gek waren en zei dat er minstens 2000 soorten waren. Nou lijkt
ons dat ook weer wat overdreven, maar je weet maar nooit.
De laatste week
zijn we aan de kust gebleven. Het was 2 maanden geleden dat we aan zee waren
geweest en de kust rondom Puerto Lopez is prachtig. In Parque Nacional Machalilla
kregen we voor 5 dollar per persoon een 2,5 uur durende prive rondleiding door gidsen
uit de local community. We zagen opgravingen van de oude beschaving, liepen
door de natuur, waadden een paar keer door de rivier en bekeken overal zeldzame
vogels, kregen uitleg over de landbouw in droog tropisch woud en eindigden bij een
laguna die wel heel erg naar zwavel rook maar waarvan de goede effecten onbeschrijfbaar
zouden zijn. We mochten voor 5 dollar ook slapen bij de laguna. Nou na zo’n
rondleiding wilden we dat wel natuurlijk.
We hebben
ook Isla de la Plata bezocht. Dit eiland wordt ook wel ‘Poor men’s Galapagos’
genoemd omdat veel dieren hetzelfde zijn, maar je dit eiland in een dagtocht
kunt bezoeken. Het ligt maar 1 uur varen vanaf de kust en je hoeft niet met een
vliegtuig zoals naar de galapagos. Het was een fantastisch uitje met dansende
blue footed boobies op 1 meter afstand, Opblaasbare Fregatvogels en zeeschildpadden die we watermeloen
voerden, een walvis (ook al was het geen seizoen), springende manta roggen en
de grootste groep dolfijnen die we ooit hebben gezien. Helaas bleek de volgende
dag Marco wel zeer heftig te reageren op de inktvis-eitjes die tijdens het
snorkelen overal tegen je aan ‘prikten’ en niet te vermijden waren. Zie de foto
voor het special effect. Gelukkig kan je hier alle wenselijke middelen bij de
Farmacie halen waar je in Nederland een doktersrecept voor nodig hebt.
We hebben
Ecuador in stijl afgesloten op de camping van een hotel met Spa en een grote
cacao plantage. We kregen een gratis rondleiding en weten nu alles van de cacao
plant en het proces. En we begrijpen echt niet hoe mensen ooit bedacht hebben
dat een rode vrucht met heerlijk zoet wit vruchtvlees om bonen ook chocolade
kan worden. Ook weten we nu hoe originele ‘pure’ chocolade smaakt. En de echte
chocolademelk smaakt echt heerlijk! Dat
alles bij een supervriendelijke gastheer die ons inziens een ster verdienden
voor zijn geweldige kook-kunsten. Voor 5 dollar per persoon kregen we de
mooiste gerechten op tafel.
En dan op 30
maart 2015 staken we de grens over naar Peru en namen we afscheid van Ecuador.
Ecuador het land waar we weinig van verwachtten, maar waar we zoveel mooie
reiservaringen opgedaan hebben met als absoluut hoogtepunt het bezoek aan de
Amazone basin.

Read More